Stage Entertainment, het productiebedrijf van mediamagnaat Joop van der Ende, stond in de rechtszaal tegenover een twaalftal acteurs uit de musical Billy Elliot. Ze eisten meer geld, omdat ze veel meer uren hadden gemaakt dan ze hadden verwacht.
Een deel van de acteurs had een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd gesloten met Stage Entertainment. Over de arbeidsduur stond in de arbeidsovereenkomst: Een fulltime arbeidsovereenkomst heeft betrekking op gemiddeld 7 voorstellingen per week, verdeeld over gemiddeld zes dagen per week. De werkgever kan echter altijd besluiten 8 voorstellingen per week te (doen) spelen.
In werkelijkheid werd er veel meer gewerkt dan de acteurs hadden verwacht. Ook moesten de acteurs zich beschikbaar houden voor nog onzekere voorstellingen of repetities. De acteurs meenden daarom recht te hebben op uitbetaling van overuren.
De kantonrechter stelt vast dat er verwarring bestaat over het begrip fulltime. De arbeidsovereenkomst spreekt wel van een fulltime dienstverband, maar niet van een specifiek aantal uren. Wel wordt het aantal voorstellingen expliciet genoemd. Ook is er geen cao van toepassing waarin het begrip fulltime nader wordt verklaard. Dat veel cao’s voor aanverwante beroepen 40 uur als een fulltime dienstverband beschouwen, is op zichzelf onvoldoende argument om dat aantal uren ook in dit geval van toepassing te verklaren. Bovendien heeft de producent voldoende gemotiveerd aangevoerd dat het maken en spelen van een voorstelling veel facetten kent en daarbij niet van te voren precies is in te schatten hoe veel uren gewerkt moeten worden, enkel het doel (het aantal te spelen voorstellingen per week) staat van te voren vast. Daar staat tegenover dat de werknemers, mede gelet op de aanverwante cao’s en wat gebruikelijk is in Nederland bij een fulltime dienstverband, wel in redelijkheid erop mochten vertrouwen dat een werkweek met zeven voorstellingen niet veel meer uur dan veertig uur zou beslaan en dat de producent de werknemers niet tot extreem lange werkdagen zou verplichten.
Daarnaast stellen de acteurs zich op het standpunt dat de producent de werkroosters te laat kenbaar maakte en dat zij zich dus beschikbaar hebben gehouden terwijl zij niet hebben gewerkt. De acteurs wensen ook voor deze beschikbaarheidsdiensten een vergoeding. De producent heeft daar tegenin gebracht dat vier dagen van te voren het voorlopige rooster bekend werd gemaakt en op zondag het definitieve rooster. De acteurs hebben onvoldoende aangetoond dat het definitieve rooster afweek van het voorlopige rooster, waaruit de kantonrechter de conclusie trekt dat de vordering van de acteurs op dit punt niet kan worden toegewezen.
Bovendien is er tussen partijen verschil van inzicht over het werkelijk gewerkte aantal uren. De urenregistraties van de acteurs en de producent verschillen op veel punten. Maar zelfs als de uren van de acteurs zouden kloppen, vindt de kantonrechter de overschrijding te gering om nabetaling van overuren te kunnen vorderen.
Verder eisen de acteurs dat zes “doorlopen” betaald moeten worden als voorstelling. De producent stelt dat een doorloop een (generale) repetitie is, en geen voorstelling. De kantonrechter is het daarmee eens. De musical werd bij de doorlopen weliswaar in zijn geheel gespeeld, met kostuums, pruiken, schmink, licht en geluid, maar zonder betalend publiek. Dat er bovendien veel meer gerepeteerd is dan de acteurs van tevoren dachten, omdat er veel kinderen in de musicalproductie meededen, is ook al geen reden voor extra betaling, meent de kantonrechter. De acteurs waren op de hoogte van het feit dat er veel kinderen bij de productie waren betrokken. Verder nog is niet bewezen dat het aantal extra gerepeteerde uren onredelijk hoog is: 29 repetities bij 152 voorstellingen komt de rechter althans niet meteen als onredelijk over.
Alle eisen worden afgewezen.
Verwarring over het aantal werkuren voorkomen? Neem dan contact met ons op!
Liselotte Mannaerts
