Het zal niemand met enige belangstelling voor het arbeidsrecht zijn ontgaan, dat in de rechtspraak en literatuur de nodige discussie is ontstaan over de payrollverhouding. Hoewel in de rechtspraak doorgaans de nuancering wel werd aangebracht dat iedere payrollverhouding op zijn eigen meritus moet worden beoordeeld, ging men in de media grover te werk. Het einde van payrolling is nabij, als wij de diverse berichten mogen geloven.
De kritiek richt zich op het ontbreken van de allocatiefunctie, dat een vereiste zou zijn om een verhouding als uitzendovereenkomst ex 7:690 BW te kunnen kwalificeren. Men neemt daarbij doorgaans met grote stappen een juridische hobbel of drie, door (1) de allocatiefunctie dermate eng te interpreteren dat uitsluitendwerving en selectie voorafgaand aan de totstandkoming van de uitzendrelatie hieronder te begrijpen, (2) diezelfde allocatiefunctie te lezen in 7:690 BW als constitutief vereiste voor het bestaan van een uitzendrelatie en (3) in weerwil van ABN AMRO/Malhi een arbeidsovereenkomst met een opdrachtgever aan te nemen die nimmer de wil had om rechtstreeks te contracteren met de payrollkracht.
Wat hier verder ook van zij; in het vonnis van de Utrechtse kantonrechter (Rb Midden-Nederland 30 juni 2014, 2682496 UC EXPL 14-329 JH/4064, niet elders gepubliceerd dan op www.stippensioen.nl) valt de kwalificatie weer eens anders uit. De payrollonderneming wordt aangemerkt als werkgever in de zin van artikel 7:690 BW. Het gaat hier om een payrollonderneming die door het verplichtgestelde pensioenfonds Stichting Pensioenfonds voor Personeelsdiensten (StiPP) wordt verplicht tot afdracht aan het fonds voor de werknemers in haar dienst. De payrollonderneming betoogt primair dat zij niet kan worden aangemerkt als werkgever, nu twee cruciale elementen (arbeid en gezag) buiten haar onderneming worden uitgeoefend. Subsidiair stelt zij geen uitzendonderneming te zijn, in de zin van artikel 7:690 BW, nu zij geen allocatiefunctie vervult. De kantonrechter verwerpt die standpunten en gaat achtereenvolgens in op het bestaan van een uitzendovereenkomst en de kwalificatie van de betrokken onderneming als uitzendonderneming. Kort en goed overweegt de kantonrechter dat nu sprake is van het door de payrollonderneming doen verrichten van arbeid onder leiding en toezicht van (ook) de inlener, en deze activiteit bovendien niet incidenteel (en dus: bedrijfsmatig) wordt uitgeoefend, de arbeidsrelatie moet worden aangemerkt als uitzendverhouding.
Belangwekkend is tot slot hetgeen de kantonrechter overweegt in ro. 4.9 met betrekking tot de allocatiefunctie: Partijen verschillen uitdrukkelijk van mening over de vraag of het vervullen van een allocatiefunctie vereist is in de zin van artikel 7:690 BW. Daargelaten het antwoord op deze vraag, is naar het oordeel van de kantonrechter in het onderhavige geval voldoende komen vast te staan dat daadwerkelijk een allocatiefunctie vervult, in die zin dat de terbeschikkingstelling een doelstelling is van de bedrijfsactiviteiten van X.
Het zal niemand met enige belangstelling voor het arbeidsrecht zijn ontgaan, dat in de rechtspraak en literatuur de nodige discussie is ontstaan over de payrollverhouding. Hoewel in de rechtspraak doorgaans de nuancering wel werd aangebracht dat iedere payrollverhouding op zijn eigen meritus moet worden beoordeeld, ging men in de media grover te werk. Het einde van payrolling is nabij, als wij de diverse berichten mogen geloven.
Wat ons betreft oordeelt de kantonrechter hier terecht dat de allocatiefunctie niet gelijk te stellen is met “werving en selectie”. Het gaat hierbij om de stimulerende werking op de arbeidsmarkt van de uitlenende onderneming. Een payroller die zijn taak als werkgever serieus neemt, kan die functie ook vervullen. Het is in dergelijke gevallen gerechtvaardigd om de payrollverhouding in stand te laten en te erkennen als bijzondere variant op de traditionele uitzendverhouding.
