Onlangs oordeelde de Rechtbank Midden-Nederland (ECLI:NL:RBMNE:2014:6750) over de aansprakelijkheid van een eigenaar naar aanleiding van een ongeval met het buiten zetten van een paard. Wat was het geval?
A had bij een manege drie hengsten gestald. B had bij diezelfde manege een merrie, een ruin en een jonge hengst staan. Partij A en B hielpen elkaar regelmatig met het buiten zetten van elkaars paarden. Op een dag brengt A de jonge hengst van B aan de hand naar buiten. De hengst schrikt en A komt ten val, met schade als gevolg. A stelt B aansprakelijk voor de geleden (letsel)schade.
De rechtbank oordeelt dat B volledig aansprakelijk is voor de door A geleden schade. Waarom?
In deze situatie kan de eigenaar aansprakelijk zijn voor de schade op basis van artikel 6:179 BW. Om dit artikel toe te passen moet er aan twee vereisten worden voldaan, namelijk 1) degene die wordt aangesproken voor de schade is de eigenaar van het paard en 2) er staat vast dat het paard van de eigenaar de schade heeft aangericht.
Aan beide vereisten werd in dit geval voldaan. Er was sprake van een risico-aansprakelijkheid van B jegens A. Dat wil zeggen: de eigenaar/bezitter is aansprakelijk voor alle gevallen dat het paard uit eigen beweging (met alle risico’s en gevolgen van dien) handelde en daardoor schade ontstond.
Dat het gedrag van de hengst voorzienbaar of onschuldig was maakt in dit geval geen verschil. Dit wordt pas van belang wanneer er wordt bepaald of er sprake is van eigen schuld van het eventuele “slachtoffer”. Zo kan worden afgevraagd of A die met een jonge hengst, ‘fris’ van stal, langs andere paarden naar buiten gaat, redelijkerwijs had moeten weten dat het te verwachten was dat de hengst zou schrikken, waardoor er schade kon ontstaan.
Een andere variant van een beroep op eigen schuld van A is door B in deze procedure naar voren gebracht. B stelde namelijk dat het door het onrustige gedrag van de paarden van A zelf kwam dat de hengst van B schrok. Of dit daadwerkelijk zo was, werd niet bewezen. Ook al was dat wel het geval, dan is nog niet bewezen dat A haar paarden zelf onrustig heeft gemaakt. Daarom is van eigen schuld geen sprake. Indien A voorafgaand aan het buiten zetten van de hengst van B haar eigen paarden had opgejaagd waardoor deze paarden dermate onrustig waren en de hengst van B hiervan was geschrokken, dan had men kunnen afvragen of A geen eigen schuld had. Feit blijft dat hiervan geen sprake was in deze kwestie.
Daarom kwam de rechtbank tot de conclusie dat B uit hoofde van haar risico-aansprakelijkheid als eigenaar volledig aansprakelijk is voor de schade die A lijdt als gevolg van het ongeval en veroordeelt B tot betaling van de kosten.
Deze zaak laat wederom zien dat het voor een eigenaar van een paard belangrijk is om te realiseren dat als men hun paard aan een ander toevertrouwt, dit niet zonder enig risico is. De kans dat de eigenaar bij schade aansprakelijk is, is goed mogelijk. Daarom is het van belang om dergelijke risico’s verzekeringstechnisch af te dekken ofwel hierover afspraken te maken. Heeft u vragen over dit artikel of heeft u een soortgelijke situatie aan de hand? Bel gerust.
